منظور از منابع انسانی چیست؟

منظور از منابع انسانی چیست ؟

اگر چه در زمینه منابع انسانی مطلب و کتاب و مقاله کم نیست، اما همانطور که انتظار می‌رود (و منطقی هم هست)  اکثر مطالعات و مقالات مربوط به مدیریت منابع انسانی در حوزه سازمانها و کسب و کارهای متوسط و بزرگ است. 

به همین علت، معمولاً مدیریت منابع انسانی برای کسب و کارهای کوچک، کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد وجدی گرفته نمی‌شود.

این در حالی است که مدیریت منابع انسانی نقشی است که در هر سازمانی که بیش از یک نفر عضوداشته باشد معنا دارد.به عبارتی، حتی در یک سوپرمارکت بسیار کوچک هم همچنان بخش عمده‌ای ازوظایف مدیر منابع انسانی، قابل پیگیری واجراست.

اگر چه عموماً در یک شرکت کوچک، سمتی به عنوان مدیر منابع انسانی وجود ندارد، اما به هر حال،‌مدیریت منابع انسانی بخشی از وظیفه مدیراجرایی یا مدیرعامل سازمان است.

طبیعتاً به تدریج، پس از اینکه یک سازمان بزرگ‌تر شد، این نقش به یک واحد مستقل به نام واحد مدیریت منابع انسانی یا Human Resource Management سپرده می‌شود و موقعیتی رسمی برای مدیر منابع انسانی در سازمان تعریف می‌شود.

تعریف مدیریت منابع انسانی

گری دسلر، نویسنده‌ی کتاب مدیریت منابع انسانی یا Human Resource Management که سالهاست دردوره های مدیریت در سراسر جهان به عنوان منبع درسی رشته مدیریت منابع انسانی مورد استفاده قرارمی‌گیرد، تعریف واحد مدیریت منابع انسانی و وظایف مدیریت منابع انسانی را به شکلی کلی و به صورت زیر  ارائه می‌دهد:

واحد مدیریت منابع انسانی، از میان وظایف مختلف مدیریتی، مسئولیت کلیه فعالیت‌ها و خط مشی‌های مربوط به کارکنان سازمان را بر عهده دارد.به طور دقیق‌تر: جذب همکاران جدید، آموزش همکاران، ارزیابی عملکرد کارکنان و پاداش دادن به آنها و به طور خلاصه ایجاد محیطی سالم و منصفانه برای کارکنان.

تعریف بالا نگاهی وظیفه گرایانه به واحد مدیریت منابع انسانی دارد و تلاش می‌کند فهرستی از وظایف واحد مدیریت منابع انسانی را ارائه کند.

اگر بخواهیم تعریفی مفهومی‌تر از وظیفه واحد مدیریت منابع انسانی داشته باشیم می‌توان چنین گفت:

واحد مدیریت منابع انسانی قرار است کمک کند تا سازمان، در افق زمانی بلند مدت، با کمترین هزینه،حداکثر کارایی را از کارکنان برای حرکت در راستای اهداف استراتژیک سازمان، کسب نماید.

چالشهای مدیریت منابع انسانی در ایران

مشکلات، نواقص و چالش‌های زیر، از جمله مواردی هستند که باید هنگام آشنایی با مدیریت منابع انسانی و یادگیری دانش مرتبط با آن، در ذهن داشته باشیم:

 برخی مدیران، بحث منابع انسانی و مدیریت منابع انسانی را بیشتر به سازمان‌های بزرگ مربوط می‌دانند  و چنین وظایفی را در مجموعه‌های کوچک‌تر چندان جدی نمی‌گیرند. گاه در یک شرکت ۲ نفری،یک نفر به سمت مدیریت فروش منصوب می‌شود. اما در یک شرکت بیست نفری، ممکن است به سادگی نتوانید مدیرعامل را برای اختصاص یک پست به مدیریت منابع انسانی مجاب کنید.

 در بسیاری از سازمان‌ها، نقش واحد مدیریت منابع انسانی، کوچک انگاشته می‌شود.  در حدی که گاه صرفاً وظیفه‌‌هایی مانند حضور و غیاب کارکنان و تنظیم جدول‌های اضافه کاری و حقوق و دستمزد به آنها واگذار می‌شود.

 برخی مدیران، وظیفه‌ی واحد مدیریت منابع انسانی را بیشتر از جنس هنرِ کار کشیدن بیشتر از نیروی کار می‌بینند.  به همین علت، حاضر نیستند نقش مدیر منابع انسانی و واحد منابع انسانی را به عنوان نماینده‌ی اعضای سازمان به رسمیت بشناسند.

 برخی سازمان‌ها، واحد مدیریت منابع انسانی را در حد واحد تدارکات منابع انسانی می‌بینند  و تمایلی به درگیر کردن این واحد در تصمیم های استراتژیک سازمان ندارند. طبیعی است که با این نگاه، بحث توسعه منابع انسانی هم جایگاهی نخواهد داشت.

 

اهمیت کلمه‌ی بلندمدت در تعریف وظیفه مدیریت منابع انسانی

دقت داشته باشیم که اگر افق زمانی بلندمدت را از تعریف فوق حذف کنیم، عملاً نقش واحد منابع انسانی را در حد سرکارگرهای معادن فردریک تیلور، پایین آورده‌ایم.

در دورانی که مکتب مدیریت علمی یا Scientific Management‌ رایج بود، تیلور و همفکران او که با زمینه دانش مهندسی وارد حوزه‌ی مدیریت شده بودند، در پی بهبود کارایی و افزایش راندمان بودند (می‌توان گفت همه‌چیز در افزایش بهره وری نیروی انسانی خلاصه می‌شد).

نگاه مدیریت تیلوری به منابع انسانی

کارسنجی و زمان سنجی میراث آن دوره از مدیریت است.

مهندسان مکانیک که در آن سالها به صورت گسترده وارد حوزه مدیریت شدند، کوشیدند به همان شیوه‌ای که حداکثر خروجی را از موتور خودرو می‌گرفتند، حداکثر خروجی را از کارکنان یک سازمان هم بگیرند.

کم و زیاد کردن نور، تغییر موقعیت و ارتفاع میزها، تغییر چیدمان نشستن کارکنان و جابجایی چیدمان دستگاه‌ها در کارخانه‌ها، تغییر ساعت کار و ساعت غذا خوردن و همه‌ی کارهای مشابه، آزمایش‌هایی بودکه در آن سالها رایج بود تا نقطه‌ی بهینه‌ی کارکرد کارگران یک سازمان مشخص شود.

در آن زمان، نیروی انسانی در کارخانه‌ها چیزی شبیه نیروی بخار در لوکوموتیو‌ها فرض می‌شد و حقوق ودستمزد و پاداش و مزایا، چیزی شبیه زغالی که داخل کوره ریخته می‌شد تا نیروی محرکه لوکوموتیوتامین شود و زودتر به مقصد برسد!

آن زمان کار در معدن یا حتی خط تولید کارخانه‌ها، کاری فیزیکی و تقریباً غیر تخصصی بود. چیزی به نام شرح شغل معنا نداشت و مفاهیمی مانند شایستگیهای کلیدی کارکنان هم خلق نشده بودند.

کارگر جدید به مجموعه اضافه می‌شد و به دلیل سادگی فعالیت‌ها، در مدت زمان کمی فرایند کار را یادمی‌گرفت و جایگزین کارگران قدیمی می‌شد.

کارگری با سی سال تجربه، در واقع یک ماه تجربه داشت که آن را سیصد و شصت بار تکرار کرده بود!

طبیعی است که ماندگاری کارگران و نیروی انسانی در آن شرایط، دغدغه‌ی مدیران نبود. مهم این بود که هر کارگری، در مدتی که مشغول به فعالیت است، حداکثر خروجی را داشته باشد.

 

جهت اطلاعات بیشتر لطفا با شماره ذیل تماس حاصل فرمایید .

  09395881794 خانم شاکر دوست

 آیین نامه حفاظت و بهداشت عمومی در کارگاه

ماده‌ 1

کلیه‌ کارگاه‌های موجود و کارگاه‌هایی‌ که‌ در آتیه‌ تاسیس‌ می‌شوند باید مقررات‌ عمومی‌ مربوط‌ به‌ حفاظت‌ و بهداشت‌ کار را که‌ در این‌ آیین‌نامه‌ مقرر می‌شود طبق‌ ماده‌ 48 قانون‌ کار رعایت‌ نمایند.

فصل‌ اول‌ - ساختمان‌
ماده‌ 2

ساختمان‌ کارگاه‌ها و کارخانه‌ها باید با وضع‌ آب‌ و هوای‌ محل‌ متناسب‌ باشد.

ماده 3‌

برای‌ هر کارگر در کارگاه‌ حداقل‌ باید 12 متر مکعب‌ فضا منظور گردد و فضای‌ اشغال‌ شده‌ به‌وسیله‌ ماشین‌ آلات‌ یا ابزار واثاثیه‌ مربوط‌ به‌کار همچنین‌ فضای‌ بالاتر از ارتفاع‌ سه‌ متر جزء فضای‌ مزبور محسوب‌ نمی‌شود.

ماده‌ 4

سقف‌ و بدنه‌ و کف‌ عمارات‌ کارگاه‌ باید با مصالحی‌ ساخته‌ و اندود شود که‌ از نفوذ رطوبت‌ به‎داخل‌ کارگاه‌ جلوگیری‎نمایدو حتی‌‎الامکان‌ مانع‌ نفوذ‎گرما و یا سرمای‌ خارج‌ گردد.

ماده‌ 5

کف‌ عمارات‌ کارگاه‌ باید هموار و بدون‌ حفره‌ بوده‌ و به‌ نحوی‌ مناسب‌ مفروش‌ شود که‌ قابل‌ شستشو باشد و تولید گرد وغبار نکند و موجب‌ لغزیدن‌ کارگران‌ نگردد.

در مواردی‌ که‌ نوع‌ کار اقتضای‌ ریخته‌ شدن‌ آب‌ را به‌ کف‌ کارگاه‌ داشته‌ باشد باید کف‌ کارگاه‌ دارای‌ شیب‌ متناسب‌ ومجرای‌ مخصوص‌ برای‌ خروج‌ آب‌ و جلوگیری‌ از جمع‌ شدن‌ آب‌ در کف‌ کارگاه‌ باشد.

ماده‌ 6

در محل‌هایی‌ که‌ مواد شیمیایی‌ و سمی‌ بکار می‌برند باید بدنه‌ دیوار کارگاه‌ تا یک‌ متر و شصت‌ سانتیمتر ارتفاع‌ از کف‌ زمین‌ قابل‌ شستشو باشد.

ماده‌ 7

در صورتی‌ که‌ در ساختمان‌ کارگاه‌ دهانه‌ها یا سوراخ‌هایی‌ موجود باشد که‌ احتمال‌ سقوط‌ اشخاص‌ برود باید به‌ وسیله‌ نصب‌ پوشش‌های‌ فلزی‌ محکم‌ و نرده‌هایی‌ که‌ حداقل‌ ارتفاع‌ آن‌ 60 سانتیمتر باشد موجبات‌ جلوگیری‌ از سقوط‌ اشخاص‌ و رفع‌ خطر بعمل‌ آید.

ماده 8

عرض‌ پلکان‌ عمومی‌ کارگاه‌ باید حداقل‌ 120 سانتیمتر و پاگردهای‌ آن‌ متناسب‌ با عرض‌ مزبور باشد. در مورد پلکان‌هایی‌ که‌ بیش‌ از چهار پله‌ دارد در طرف‌ باز پلکان‌ باید نرده‌ محکم‌ نصب‌ شود و در مسیر پلکان‌ نباید هیچگونه‌ مانعی‌ وجودداشته‌ باشد.

ماده‌ 9

عمارات‌ کارگاه‌ باید به‌ تناسب‌ وسعت‌ محل‌ کار به‌ اندازه‌ کافی‌ در و پنجره‌ برای‌ ورود نور و هوا داشته‌ باشد.

ماده‌10

کارگاه‌هایی‌ که‌ وسایل‌ کار و نوع‌ محصول‌ آن‌ طوری‌ است‌ که‌ بیشتر در معرض‌ حریق‌ واقع‌ می‌شود حتی‌ الامکان‌ باید بامصالح‌ نسوز ساخته‌ شوند.

فصل‌ دوم‌ - روشنایی‌

ماده‌ 11

در هر کارگاه‌ بایستی‌ روشنایی‌ کافی‌ (طبیعی‌ یا مصنوعی‌) متناسب‌ با نوع‌ کار و محل‌ تامین‌ شود. در صورتی‌ که‌ برای‌ روشنایی‌ از نور مصنوعی‌ قوی‌ استفاده‌ شود باید برای‌ ممانعت‌ از ناراحتی‌چشم‌ حبابهای‌ مخصوصی‌ نصب‌ گردد.

ماده‌ 12

کلیه‌ پنجره‌های‌ بدنه‌ و سقف‌ که‌ جهت‌ روشنایی‌ اطاق‌ها تعبیه‌ شده‌ و کلیه‌ چراغها و حبابها باید نظیف‌ نگاه‌ داشته‌ شود.

فصل‌ سوم‌ - تهویه‌ و حرارت‌

ماده‌ 13

محل‌ کار در هر کارگاه‌ باید بطوری‌ تهویه‌ شود که‌ کارگران‌ همیشه‌ هوای‌ سالم‌ تنفس‌ نمایند. در مورد محل‌های‌ کارپوشیده‌ مقدار حداقل‌ هوای‌ لازم‌ برای‌ هر کارگر بر حسب‌ نوع‌ کار در هر ساعت‌ 30 الی‌ 50 متر مکعب‌ می‌باشد.

ماده‌ 14

در کارگاه‌هایی‌ که‌ دود و یا گاز و یا گرد و غبار و یا بخارهای‌ مضر ایجاد می‌شود باید مواد مزبور با وسایل‌ فنی‌ موثرطوری‌ از محل‌ تولید به‌ خارج‌ کارگاه‌ هدایت‌ شود که‌ مزاحمت‌ و خطری‌ برای‌ کارگران‌ ایجاد ننماید.

ماده‌ 15

درکارگاه‌هایی‌ که‌ تهویه‌ طبیعی‌ کافی‌ نباشد باید از وسایل‌ تهویه‌ مصنوعی‌ استفاده‌ شود.

ماده‌ 16

هر کارگاه‌ باید دارای‌ وسائلی‌ باشد که‌ در زمستان‌ و تابستان‌ درجه‌ حرارت‌ داخلی‌ آن‌ به‌ وضع‌ قابل‌ تحملی‌ نگاهداری‌شود.

فصل‌ چهارم‌ - جلوگیری‌ از آتش‌ سوزی‌ و مبارزه‌ با حریق

ماده‌ 17

در هر سالن‌ کار به‌ تناسب‌ تعداد کارگران‌ باید درهای‌ یک‌ طرفه‌ای‌ که‌ به‌ خارج‌ باز شوند بنام‌ درهای‌ نجات‌ وجود داشته‌ باشد و درهای‌ مزبور به‌ راهروها و یا معابر خروجی‌ ساختمان‌ منتهی‌ شوند.

ماده‌ 18

درهای‌ خروجی‌ نجات‌ هیچوقت‌ نباید قفل‌ باشد و باید به‌وسیله‌ علایم‌ و یا چراغهای‌ مخصوصی‌ از داخل‌ مشخص‌ باشد.

ماده‌ 19

کلیه‌ پلکان‌ها و پاگردها در ساختمان‌های‌ بلندتر از دو طبقه‌ (طبقه‌ اول‌ 5 متر و سایر طبقات‌ هر کدام‌ 4 متر محاسبه‌ می‌شود) باید با مصالح‌ ساختمانی‌ نسوز ساخته‌ شوند.

ماده‌ 20

درهایی‌ که‌ به‌ طرف‌ پلکان‌ باز می‌شود باید لااقل‌ فاصله‌ای‌ به‌ اندازه‌ عرض‌ در تا نخستین‌ پله‌ برای‌ توقف‌ داشته‌ باشد.

ماده‌ 21

در کارگاه‌هایی‌ که‌ بیشتر احتمال‌ بروز حریق‌ می‌رود باید وسایل‌ مخصوص‌ اعلام‌ خطر (آژیر) بکار رود به‌طوری‌که‌ در تمام‌ محوطه‌ کار اعلام‌ خطر شنیده‌ شود.

ماده‌ 22

کارفرما موظف‌ است‌ مواد محترقه‌ مورد نیاز کارخانه‌ را در تانک‌ها و مخازنی‌ که‌ مقاوم‌ در مقابل‌ آتش‌ باشند نگهداری‌ نماید و این‌ مخازن‌ و تانک‌ها باید از محل‌ کار مجزا و فاصله‌ کافی‌ داشته‌ باشند.

 

جهت اطلاعات بیشتر لطفا با شماره ذیل تماس حاصل فرمایید .

  09129267044 خانم شاکر دوست